شخصی به نام یعقوب (اهل مغرب) که برای زیارت به مکه آمده بود ، به حضور امام کاظم (ع) رسید . امام نگاهش که به او افتاد ، فرمود : ای یعقوب ! تو دیروز با برادرت درگیر شدی و به یکدیگر دشنام دادید .
فحش دادن و ناسزا گفتن به برادرا دینی ، از آیین ما و پدران و نیاکان ما به دور است و ما به هیچ یک از شیعیان خود اجازه نمی دهیم که چنین رفتاری داشته باشند . تقوا داشته باش . ای یعقوب ! به زودی
مرگ بین تو و برادرت ( ب خاطر قطع رحم ) جدایی خواهند افکند . برادرت اسحاق در همین سفر پیش از آنکه به نزد خانواده خود برگدد ، می میرد و تو نیز از رفتارت پشیمان خواهی شد . شما قطع رحم کردید و نسبت به یکدیگر قهر هستید ، بدین جهت خداوند عمر شما را کوتاه نمود .
یعقوب گفت : فدایت شوم ! اجل من کی خواهد رسید ؟
امام فرمود : اجل تو نیز رسیده بود ولی چون تو در میان را به عمه ات خدمت کردی و با هدیه ای او را خوشحال نمودی ، و صله رحم بجا آوردی ، خداوند بیست سال بر عمر تو افزود .
شعیب می گوید : پس از مدتی یعقوب را در مکه دیدم ، احوالش را پرسیدم . او گفت : برادرم ، همان طور که امام فرموده بود ، پیش از آنکه به خانه خود برسد وفات یافت و در همین راه به خاک سپرده شد .
منبع : بحار ، ج ۴۸ ، ص ۳۶